Als we de tel een beetje correct hebben bijgehouden, moet dit de vierde zijn van de man die intussen Las Vegas voor bekeken heft gehouden en naar Nashville verkast is. Al te goed herinner ik me hoezeer ik van mijn sokken geblazen werd door Skeleton Faith, dat razende, rockende debuut van alweer elf jaar geleden. Wel, die Mark Huff van toen, is elf jaar ouder geworden en dat is er ook aan te horen. Daar bedoel ik absoluut niks negatiefs mee: de man is rijper, heeft Het Leven gezien, me dunkt en hij is bij machte om die belevenissen en indrukken op iets minder razende, maar daarom niet minder indringende wijze te verwoorden.

Nu en dan hanteert Huff de milde ironie om op zijn leven terug te kijken en da’s altijd een goed teken: wie zichzelf een beetje kan relativeren, is zelden een eikel voor anderen. Aan de kant van de melodieën, is er weinig nieuws onder de zon: Mark Huff kan van die catchy deuntjes schrijven, waarvan je denkt dat je ze wel eens eerder gehoord hebt en die dus de hele dag in je hoofd blijven rondwaren. De gitaren mogen nog altijd lekker in het rond scheuren, maar ze worden nu wel steevast van een akoestische variant in de begeleiding voorzien.

Het is, met andere woorden, allemaal wat rustiger en zonniger geworden en dat is, voor mijn oren althans, helemaal niet verkeerd. Meer dan eens moest ik aan Pete Droge denken, bij het beluisteren van deze plaat, waarvan I Am Listening,One Light (met heerlijke backing vocals van Carey Kotsionis),  Zero Weather en Change Your Name de stevige ruggengraat vormen. De handclaps in afsluiter Take Me Anywhere zijn helemaal onweerstaanbaar en terwijl ik dit uittik, stel ik vast dat ik de helft van de songtitels vermeld heb. Da’s voor mijn doen ongebruikelijk en het wijst ergens op… Ik kan het gevoel zelf ook niet duiden, maar iets, diep in mij, zegt mij dat Feels Like California de doorbraakplaat van Mark Huff gaat worden. Ik zou het hem van harte gunnen. (Dani)